Walra's geschiedenis

Walra werd in 1873 opgericht door Dorus van Dijk en Caatje Manders, van familiebedrijf Van Dijk. Het bedrijf was gevestigd in het Brabantse dorp Waalre, waar de naam Walra van afgeleid is. Walra voldeed aan de textielwensen van jonge, pasgetrouwde stellen. In vroegere tijden behoorde het linnengoed namelijk tot de kostbaarste bezittingen in een huishouden.

Walra werkte met directe verkoop, dat wil zeggen dat de Walra-adviseuses het linnen in een persoonlijke en warme omgeving verkochten: bij de mensen thuis. Daar kochten dames hun complete linnenuitzet voor ‘de aanstaande bruid’: hun dochter die het ouderlijk huis ging verlaten. De adviseuse kwam persoonlijk langs met een koffer vol Walra textiel. Hierin zaten boeken met stalen van verschillende kwaliteiten en monogrammen die je kon laten borduren. Deze adviseuses zijn een echt begrip in de geschiedenis van Walra. Vaak kwamen deze adviseuses, of agentessen zoals ze ook wel genoemd werden, uit een hogere stand. Dit was eigenlijk niet gebruikelijk, dames uit de hogere stand werkten namelijk niet, dit deed de man. Het agentschap was dus ook meer als bijverdienste. Ze deden dit vaak in de avonduren of wanneer de kinderen naar school waren. Zij konden hun eigen tijd indelen, een groot voordeel voor de huismoeder van die tijd.

Eén van deze adviseuses was Anja van Delen, zij begon in oktober 1976. In het begin bleef ze thuis voor de kinderen maar toen deze oud genoeg waren ging ze voor Walra op pad. Dit deed ze onder schooltijd of in de avonduren. Ze kwam bij allerlei soorten huishoudens, waarvan 90%  jonge meiden waren die alvast een uitzet wilden sparen. Verkering of niet, een uitzet hadden ze. De adviseuses werd geleerd om het meeste emotionele product eerst te laten zien; badgoed. Het badgoed was zacht, met lange lussen en fijn op je lijf. Mensen hebben iets met zachtheid. Het minst emotionele product werd dan als laatste tevoorschijn gehaald, bijvoorbeeld een vaatdoekje of molton.

Een uitzet was vanzelfsprekend, dit kreeg je van kleins af aan mee van je moeder. Er werd vaak jong getrouwd en meiden begonnen dus op hun 16e al met het sparen van een uitzet. Met deze uitzet liet je zien dat je klaar was om te trouwen; ‘ik ben bereid om een huishouden te beginnen, ik ben klaar om te settelen’. Wanneer je trouwde kwam de hele buurt kijken naar je linnen uitzet, dit was iets om trots op te zijn en was van grote waarde. Een uitzet bestond uit vele verschillende producten en van hoge aantallen. Dit had je ook nodig aangezien er in die tijd geen wasmachines waren. Linnengoed werd slechts 2 of 3 keer per jaar gewassen.

In 1960, kort na de oorlog, liep de verkoop wat terug. De Walra uitzet club werd bedacht en adviseuses reisden door het hele land. De uitzet club was een spaarsysteem om je uitzet gemakkelijk bij elkaar te sparen. Iedere maand kreeg je een pakketje thuisgestuurd, zo kon je gemakkelijk en geleidelijk sparen voor Walra. Per post werden vrouwen benaderd voor deze uitzet club. Er zat een antwoordkaartje bij en zo konden de Walra adviseuses uitgenodigd worden. Wanneer de adviseuse langs kwam kon je aangeven wat je wilde en hoeveel gulden je per maand kon missen, hier maakte Walra dan een passend pakket voor iedere maand.

Begin jaren 90, tijden veranderden en de marketing formule moest anders. Het merk moest breder neergezet worden, hier kwamen de interieurtrends om de hoek. De producten van Walra werden samengesteld op basis van interieurtrends en kleuren; linnenhuis architectuur werd geboren. De doelgroep werd ook onder de loep genomen, dit bleven jonge meiden die gingen settelen, echter werd het moment van settelen onduidelijker. Veel stellen gingen eerst samenwonen en trouwde daarna pas, of zelfs helemaal niet. Ook het moment van kinderen krijgen of een woning kopen werd onduidelijker. Jongeren gingen op kamers of het huis uit en namen daarbij ook veel mee uit de linnenkast. Ook moeders wilde dus weer nieuw linnengoed. De doelgroep en het moment daarvan verschoof dus enorm, hier moest Walra op inspelen.